NIESPODZIANKA

Było jeszcze ciemno, ale kiedy wyszedłem z lasu na łąkę niebo na wschodzie pojaśniało. Miałem zamiar odwiedzić ”lokatorów” małego jeziora wciśniętego w trzech czwartych swojego obwodu wmieszany las. Było prawie okrągłe i nad brzegami otoczonymi lasem brzozy wychodziły na spotkanie trzcin bielejąc na tle świerczyny i buków. Przystanąłem na chwilę, nadsłuchując. Z jeziora zaczynały już się odzywać różne ptaki wodne, ale ja czekałem na ten najważniejszy dźwięk. Są! Metaliczne, pojedyncze gęgnięcie, a po nim szereg krótkich, przyciszonych, stanowiących jakby dalszy ciąg dyskusji. Dzikie gęsi – główni ”lokatorzy” jeziora, których to miałem zamiar ”odwiedzić” odzywały się jeszcze rzadko, widocznie zaspane, ale już powoli budziły się wraz z nadchodzącym świtem.

Teraz szedłem już jak mogłem najszybciej, żeby zdążyć zamaskować się w trzcinach nad jeziorem zanim na dobre się rozjaśni. Trawa na łące pobielała, ścięta październikowym porannym przymrozkiem. Doszedłem do pasa trzcin okalających jezioro. Trze-ba było zdecydować, które miejsce wybrać. Nocujące na jeziorze gęsi nie powinny dostrzec ani usłyszeć jakiegokolwiek ruchu na brzegu. Spały, ale właśnie zaczynały się budzić, a nawet tam, na wodzie, miały swoje straże. Dlatego właśnie należało podejść do jeziora jeszcze w ciemnościach. Kierunek lotu stada po zerwaniu się z jeziora zależał od rozmieszczenia upraw, a głównie miejsc gdzie właśnie posiano oziminę. Miał też znaczenie kierunek wiatru; gęsi gromadziły się zwykle w osłoniętej części jeziora. Krótko mówiąc najważniejsze było znaleźć się na trasie ich porannego przelotu. Była to zwykle ”loteria”, ale z grubsza można było ustalić gdzie polecą, bo od lat miały tu swoje ustalone szlaki.

Kryjąc się więc za trzcinami, jako że jednak zaczynało się już rozwidniać poszedłem w róg łąki tuż obok rowu łączącego jezioro z położonym na skraju lasu bagienkiem. Mogłem w ten sposób podejść do samego jeziora lub cofnąć się poza trzciny na łąkę by mieć szerokie pole ostrzału. Zamaskowałem się w trzcinach, a na jeziorze zaczął się ruch. Słychać było poświstywanie skrzydeł krzyżówek, które leciały do bagienka i z powrotem na jezioro. Kusiły mnie oczywiście przelatując prawie nad głową, ale czekałem na grubszą zwierzynę. Tymczasem wśród pokwakiwań kaczek, przeciągłego wołania perkozów i urywanych pisków łysek odezwała się owa grubsza zwierzyna. Usłyszałem trzy głośne gęgnięcia i plusk. Oho! Są blisko. Zaraz przed-stawienie może się zacząć.

Trudno było powiedzieć, kiedy polecą. Czasem startowały jeszcze w ciemnościach, a czasem leniwie przedłużały swoją obecność na jeziorze prawie do wschodu słońca. Zależało to też od pogody; kiedy niebo było zachmurzone, lub była mgła zrywały się zdecydowanie później, czując się bezpieczniej przy ograniczonej widoczności.

Dzień wstawał jasny, jeszcze tylko kilka gwiazd świeciło na wyblakłym niebie. Stałem już dłuższy czas, kiedy usłyszałem:

- Geg! Gege! Głośno i zdecydowanie i nagle wrzask podniósł się okrutny. Przedtem odzywało się ich tak mało, że można było przypuszczać, że jest ich tylko kilka; teraz odezwało się około setki. Do gęgania dołączył się łopot skrzydeł i wiedziałem, że się zaczęło. Wystartowały! Leciały z początku nisko nad samym jeziorem, obserwowałem je przez trzciny, przyczajony. Całkiem spory klucz jak na to małe jezioro. Ale uwaga! Lecą na mnie! Skuliłem się w trzcinach, mocniej zabiło serce i ścisnąłem szyjkę dubeltówki. Bezładna gadanina całego stada za- dźwięczała w uszach. Lecz cóż to? Skręcają! Przy samym brzegu zmieniły kierunek lotu i ominęły mnie o jakieś dwieście metrów kierując się na las. Tego się już teraz nie spodziewałem. Widzę wyraźnie je wszystkie oświetlone blaskiem słońca schowanego jeszcze za widnokręgiem. Są piękne, szare, jakieś takie czyste i jakby zadowolone z siebie. Poza zasięgiem! Wyglądają pięknie na tle brzóz, zaraz wzlecą nad świerki i buki. Trwało to wszystko kilka minut. A tyle podchodów, oczekiwań, rozbudzonych nadziei... Przepadło. Ale ten piękny widok jakoś podnosi na duchu. Może tak miało być? Trzeba będzie poszukać ich na polach. Może się jeszcze spotkamy?

Tymczasem znad lasu otaczającego jezioro zaczyna wysuwać się ogromna czerwona tarcza wschodzącego słońca. Podchodzę już teraz bez obawy nad sam brzeg jeziora. Promienie słońca ścielą się i igrają na spokojnej wodzie. Stali lokatorzy jeziora czynią na nim swój zwykły harmider. Wstaje dzień.

Postałem jakiś czas nad jeziorem, bo zdarzało się, że przelatywały jeszcze zapóźnione gęsi z innych jezior. Ale dzień był jasny i słoneczny, toteż nawet gdyby przelatywali jeszcze jacyś maruderzy, to i tak z pewnością byłoby to zbyt wysoko na strzał. Trzeba wracać. Na łące resztki porannego szronu skrzyły się w promieniach słońca i widać było z daleka ciemny pas moich śladów sprzed świtu. Szedłem w stronę lasu tuż przy skraju niskich trzcin, które tu wrzynały się w łąkę otaczając rów i wspomniane bagienko. Jezioro ze swoimi mieszkańcami zostało w tyle. Szedłem z przyzwyczajenia cicho i ostrożnie, jako że myśliwskie życie pełne jest niespodzianek i dobrze jest brać to pod uwagę. Przeszedłem już kilkaset metrów, kiedy w trzcinie usłyszałem lekki trzask. Oho! Przystanąłem i prawie wstrzymując oddech zlustrowałem trzciny. Trzask powtórzył się i zobaczyłem, jak ugina się jedna i zaraz obok druga trzcina. Coś szło. Nie spodziewałem się grubej zwierzyny, nie miałem nawet odstrzału dzika. Teraz trzciny w odległości kilkunastu metrów zaczęły rozsuwać się na boki jedna za drugą. Podsunąłem się z zapartym tchem jeszcze kilka kroków unosząc dubeltówkę. Nagle z trzcin wysunął się ostry rudy pyszczek i dwoje trójkątnych uszu. Och, ty chytrusku!

Po szybkim strzale napięcie opadło. Słońce świeciło coraz jaśniej i na łące prawie nie było już szronu. Kropelki wody na liściach błyszczały jak brylanty. Szedłem lekko nie czując ciężaru lisa i nie zważając już na żadne szelesty. To dopiero trafiła się ruda niespodzianka!

MO

Ojciec mój znany był z nieprzejednanego stosunku do kłusownictwa. Jakakolwiek możliwość nielegalnego pozyskania zwierzyny, a zwłaszcza w okresie ochronnym i do tego w ciężkich warunkach zimowych oburzała go do głębi. Jako porywczy z natury mógł łatwo swoje oburzenie wprowadzić w czyn i nie mogłem ręczyć za zdrowie kłusownika przyłapanego na gorącym uczynku.

W latach sześćdziesiątych pozyskiwaliśmy tylko pięć dzików rocznie w obwodzie 127 (263) a nie sto pięćdziesiąt pięć, jak to się niedawno zdarzyło dzięki racjonalnej gospodarce naszego Koła łowieckiego. Kłusownictwo kwitło, a dokarmianie zwierzyny było niezrealizowaną teorią. Niemniej jednak staraliśmy się często bywać w terenie, ale brakowało dzisiejszej organizacji, a może i wiedzy o racjonalnej gospodarce łowieckiej.

Od jakiegoś czasu z obwodu 127 nadchodziły informacje o kłusowniku z kabekaesem. Kiedyś w piękny zimowy dzień wybraliśmy się pospacerować po terenie bez szczególnych zamiarów łowieckich. Bardziej dla lustracji terenu i zbierania wnyków. Pojechaliśmy z kolegą, entuzjastą tego obwodu poruszającego się słynną wówczas ”Zastawką”.

Wędrowaliśmy właśnie w dzisiejszym rejonie nr 5 zwanym wtedy ”Eisbergiem” być może z powodu łysawych pagórków na których czasem pasły się owce. Pomiędzy tymi pagórkami były i są do dzisiaj wspaniale ”dołki” - krzaki i zarośla, siedlisko wszelkiej zwierzyny. Z daleka dostrzegłem, że ojciec mój rozmawia z jakimś człowiekiem wymachując rękami. Samo spotkanie w zimowej pustce było dość niecodzienne, a ponadto wydawało mi się, że ów człowiek coś niesie. Kłusownik? Teraz biegłem już szybko, żeby ewentualnie ostudzić gniew ojca. Rzeczywiście! Człowiek trzymał kabekaes! Okazało się, że po spotkaniu go ojciec wylegitymował się i za-pytał, co u licha tamten porabia tutaj z kabekaesem? Indagowany podał ojcu swoje dokumenty z których wynikało, że jest funkcjonariuszem MO w stopniu plutonowego. Przybiegłem w dobrym momencie! Ojcu trochę piany wystąpiło na usta i kiedy ów osobnik z pewną miną wyciągnął rękę po dokumenty ojciec warknął:

- W prawo zwrot! Naprzód marsz! My tu mamy swoje MO, które zaraz rozpatrzy waszą sprawę. Nie gadać! I poprowadziliśmy gościa. Za górką stała ”Zastawka” w której siedział nasz kolega. Podeszliśmy do samochodu wraz ze zszokowanym milicjantem. Ojciec wyrecytował:

- Melduję, że zatrzymaliśmy kłusownika z bronią i przekazuję go do waszej dyspozycji!

Kolega uchylił drzwi samochodu (otwierały się do przodu), z kamienną twarzą wziął dokumenty milicjanta, wyjął notatnik z kieszeni drzwi i zaczął spisywać. Po czym spojrzał ponuro na winowajcę i po-wiedział:

- Chyba już nie będziecie pracować w MO!

W plutonowego jakby piorun strzelił. O mało nie klęknął przed samochodem. Zaklinał na wszystkie świętości żeby nie nadawać biegu sprawie.

- Istnieje możliwość, że nie złożymy doniesienia - odezwał się kolega surowo z trudem zachowując powagę - Musicie obiecać, że przyczynicie się do zwalczania kłusownictwa i że nie będzie już informacji o kłusowaniu z kabekaesem. Już my to sprawdzimy!

I co powiecie? Więcej meldunków o kłusowniku z kabekaesem nie było. Jakby poprawił się stan zwierzyny. A my długo jeszcze żartowaliśmy jak to uratowałem kłusownika przed słusznym gniewem Seniora.

DUBLET

...A co, fuzyjka moja?

Górą nasi, górą!

A co fuzyjka moja?

Niewielka ptaszyna,

a jak się popisała?

To jej nie nowina!

Adam Mickiewicz - "Pan Tadeusz"

Od dawna już polowałem z dubeltówką. Była to moja pierwsza broń, prezent od ojca - piękna belgijka z długimi zamkami, lekka i składna. Biła ostro, miała doskonałe przebicie i wysoki dźwięk jej strzału wyróżniał się zawsze pośród innych strzelb. Tak jak legendarni traperzy z Dzikiego Zachodu, odróżniłbym ten strzał od tysiąca innych. Stan broni był ogólnie dobry, ale z zewnątrz lufy były już mocno skorodowane. Widocznie - może podczas wojny - przechowywano ją ukrytą w ziemi, jak wiele przedmiotów ocalonych w ten sposób przed najeźdźcą. Wewnątrz lufy były jeszcze zupełnie dobre i kontrola techniczna broni przeszła pozytywnie. Nie wiedziałem, ile może mieć lat, ale wiekiem na pewno przewyższała mnie, młodego myśliwca.

Strzeliłem z niej mnóstwo zajęcy, lisów, nie wspominając o kaczkach. By utrwalić jej dobre imię wspomnę tylko, że nie zawsze "hańbiono ją sypiąc w nią śrut cienki". Strzeliłem też z niej swojego pierwszego dzika - ogromnego, ale chudego odyńca o wadze 80 kg., którego szable mam do tej pory. Może lepiej nie przypominać, jak dawno to było...

Dość powiedzieć, że obecne drągowiny były wówczas zaledwie młodnikami - zwartymi, gęstymi - wymarzonymi na ostoję dzików. I przyprowadziły mi pieski tego odyńca do nóg prawie. Linia przecinała leśny pagórek i ukazał mi się na tym pagórku jak czarna szafa na tle żółtego piasku i świerczyny nieco powyżej mojego stanowiska. Po strzale zwalił się i zsunął w dół po skarpie prawie przykryty zajadłymi pieskami. Zaskoczenie niespodziewanie skutecznym strzałem ustąpiło radości - był mój!

Strzeliłem jeszcze później kilkanaście dzików i ze strzelbą zaczęło się coś dziać. Nie trafiała już tak, jak dawniej, zbliżał się jej koniec. Wtedy jeszcze większość zwierzyny pozyskiwano na polowaniach zbiorowych. Co kto lubi - ale piękne to były czasy! Na polowania jeździło się ciężarówką siedząc pod plandeką na deskach przymocowanych na skrzyni ładunkowej. Psy żarły się pod nogami, pachniało dziczyzną i spalinami i śpiewaliśmy gromko wracając z polowania. Niepowtarzalny był nastrój na polowaniach, utrwalały się więzy koleżeństwa i przyjaźni.

Z czasem jednak towarzystwo "rozpełzło" się do własnych samochodów, a i polowań zbiorowych prawie nie organizuje się. Co zresztą, jak się okazało, wyszło na dobre zwierzynie, bo ma więcej spokoju i łatwiej o prawidłową strukturę odstrzałów. Ale, przynajmniej w naszym Kole, zawsze jeszcze kilka polowań zbiorowych w sezonie organizujemy - z pokotem, a jakże - dla lepszego poznania się myśliwskiej braci i zacieśnienia więzów myśliwskiej przyjaźni.

Dawniej jednak, jako się rzekło, przeważały polowania zbiorowe i z wszech miar pożądana była broń kombinowana - trójlufka czyli dryling. Wszcząłem więc starania o dryling, co nie było łat-we. Trzeba było zapisać się w kolejkę w sklepie myśliwskim nie mówiąc o zgromadzeniu funduszy.

Moja strzelbinka dożywała tymczasem swoich dni. Pamiętam piękne polowanie leśne z lat sześćdziesiątych w jednym z naszych obwodów. Padło 27 zajęcy, trzy dziki i trzy lisy. Tak, dryling był nieodzowny!

Nadeszła wreszcie upragniona chwila. Piękny Merkel - Suhl prezentował się okazale. Kaliber luf 12 sprawił, że broń była nieco ciężkawa ale nie miało to znaczenia dla młodego myśliwca. Kula kaliber 7x65R mogła zapewnić, jak się za chwilę okaże, niecodzienne rezultaty.

Polowaliśmy w terenie polno - leśnym. Małe laski brzozowe i młodniki świerkowe poprzetykane były łączkami i mokradłami ciągnącymi się aż do granicy uprawnych pól. Był styczeń i płaty śniegu zalegały na łączkach i pod laskami ożywiając nieco szary krajobraz. Ciężkie chmury nisko wisiały nad lasem i czuło się, że może sypnąć w każdej chwili.

Wypadło mi stanowisko na flance. Po lewej stronie miałem łąkę i trzciny. Łąka podchodziła pod niski świerkowy młodnik, a płaty śniegu kontrastowały z wieczną zielenią świerkowych gałązek. Stałem już prawie godzinę i wyglądało na to, że będzie to "głuchy miot". Co prawda na początku pies zaszczekał w miocie, ale potem nic się nie działo i niedługo należało spodziewać się trąbki na zakończenie pędzenia. Jak zwykle w takich przypadkach emocje dawno opadły i stałem przyglądając się łące, płatom śniegu i chmurom mając nadzieję, że to się wreszcie skończy. Bardzo to było bowiem przyjemne zajęcie kontemplować przyrodę, ale zaczęło być zimno. A tu nawet ruszyć się nie było można.

Nagle trzasnęła gałązka. Oho! W jednej chwili zmęczenie odleciało, świat nabrał barw i zmysły wyostrzyły się ponownie. W samą porę! Około 200 metrów ode mnie z młodnika zaczął "wyjeżdżać" istny "pociąg" dzików. I duże i małe i średnie. Dziki szły nieśpiesznym truchtem na skos przez łąkę przybliżając się do mnie jeszcze. Przyzwyczajony do dubeltówki nawet nie miałem zamiaru podnosić broni i nagle uświadomiłem sobie, że przecież mam "kulę" i strzał do 100 metrów poza miot jest jak najbardziej dozwolony i możliwy. Wybrałem więc jednego z mniejszych dzików w środku watahy i pociągnąłem za spust upewniwszy się uprzednio, że "przesunąłem na kulę". Po strzale w grupie dzików nastąpiło zamieszanie, ale "pociąg" defilował jeszcze przez chwilę po łące i znikł w trzcinach. Po trąbce poszedłem na miejsce strzału nie żywiąc większych nadziei na pomyślny rezultat jako że nie udało mi się zaobserwować wyraźnej reakcji w momencie strzału. Podchodząc bliżej dostrzegłem ślady farby na płatach śniegu i przelatka leżącego na boku – A co, fuzyjka moja?! - pomyślałem uradowany kierując ten okrzyk Asesora z "Pana Tadeusza" do mojego nowego nabytku. Farby było jednak więcej i tak jakby w kierunku odchodzącej watahy. W zaroślach coś zamajaczyło. Był to drugi dzik!

Opowieściom nie było końca. Do dzisiaj część kolegów w ten mój dublet nie wierzy. Było to bardzo, bardzo dawno ale...prawda!

APORTER

Kiedyś, w dawnych czasach, polowaliśmy na gęsi nad jeziorem Płoń – centrum gęsich przelotów w województwie szczecińskim. Dawne czasy to pojęcie względne; ani się obejrzysz, jak kolejne lata mijają jak z bicza trzasł, a niedawne jeszcze wydarzenia stają się odległe. Ale, na szczęście, jak to ładnie napisał jeden z kolegów na łamach "Łowca Polskiego" – pozostają one wciąż żywe we wrażliwej myśliwskiej pamięci.

Co do tego centrum przelotów można by oczy-wiście dyskutować; wiadomo, że takie "centrum" znajduje się także na pewno na tzw. Międzyodrzu. Ale tu, w rejonie jeziora Płoń czy Płone, jak nazywano je w latach pięćdziesiątych jedynie jezioro Miedwie, największe na Pomorzu, gościło swego czasu o wiele większe skupiska dzikich gęsi. Później otwarto lotnisko pod Goleniowem przeznaczone głównie do celów wojskowych. Huk odrzutowców nad Miedwiem stal się zjawiskiem powszednim. Tego było już gęsiom za wiele. Może powrócą teraz, kiedy już odrzutowce, przynajmniej wojskowe, stąd się wyniosły? Tak czy inaczej w "późniejszych dawnych czasach" jeździliśmy na gęsi nad jezioro Płoń. Miejscowi i tak narzekali: - kiedyś to, panie, były przeloty... A tera to, panie, ledwie ze trzy tysiące (!) na jeziorze siądzie i już wielki hałas... Nam jednak te "trzy tysiące" zupełnie wystarczały, bo i tak "uszczknąć" z nich jedną czy dwie było trudną sztuką.

Dzikie gęsi to jedne z najinteligentniejszych na-szych ptaków. Jak wiadomo, ich kuzynki – gęsi domowe swoją czujnością ocaliły Rzym... Polowanie na dzikie gęsi i obserwacje ich zwyczajów to fas-cynujące zajęcie. Myśliwy – przyrodnik nabiera szacunku do tych mądrych ptaków i nie cieszą go zbyt obfite rezultaty polowań, a właśnie możliwość uczestniczenia w jakimś odcinku gęsiego życia. Przechytrzenie ich – przy całym dla nich szacunku – daje myśliwemu niezapomnianą satysfakcję.

Organizacja stada dzikich gęsi jest wzorowa. Wystarczy popatrzeć, jak lecą tzw. kluczami po jesiennym niebie. Jedna prowadzi, a za nią lecą inne, jedna za drugą, tworząc szyk w układzie "V". Pozwala to na zmniejszenie oporu powietrza rozbijanego przez poprzedniczkę. Przewodnik czy przewodniczka lecąca na czele klucza co pewien czas "podmieniana" jest przez inną gęś dla nabrania sił. Zdarzyło mi się pewnego razu taką gęś strzelić, co niestety należy do myśliwskich "grzechów głównych". Na podgardlu u nasady dzioba miała wyraźną strzałkę długości 1,5 cm z jaśniejszych, różowych piórek. Żaden z przy-rodników nie umiał mi tego fenomenu wyjaśnić. Gęsi przebywają olbrzymie odległości lecąc na południe, kiedy w ich naturalnych żerowiskach na przykład w północnej Syberii zrobi się zbyt zimno. Powracają tam wiosną. Jeden z gatunków – gęś gęgawa – gnieździ się także się w naszym kraju. Najbardziej jednak masowe przeloty dzikich gęsi występują jesienią – jest to widoczny znak. że zima za pasem. Gęsi żerują na polach, zwłaszcza na oziminach wyrządzając spore szkody, jak na przykład w pół-nocnych Niemczech i Holandii gdzie nad brzegami Morza Północnego koczuje ich zimą dziesiątki tysięcy. Podczas żerowania stada pilnują wybrane, w zależności od jego liczebności – zwykle trzy lub cztery strażniczki. Nie pasą się, a cały czas obserwują okolicę. Jedno ich gęgniecie powoduje, że wszystkie gęsi przestają żerować i podnoszą głowy do góry. Następne gęgniecie to sygnał do odlotu i wszystkie gęsi zrywają się. Nocą lecą na wodę, gdzie nie dosięgnie ich lis. Najpierw lecą "forpoczty" dla rozpoznania terenu. Jeżeli zaczajony nad jeziorem myśliwy do tych zwykle tylko kilku gęsi strzeli, lub dostrzegą inne niebezpieczeństwo – główna "armada" nie przybędzie. Jeżeli panuje spokój, za kilkanaście minut przylatuje z pól "główna siła uderzeniowa" w liczbie często kilka tysięcy. Ale jak się porozumiewają? Przecież nie telefonem komórkowym?

Wracając do wspomnianych na wstępie dawnych dobrych czasów, a ściślej – do dawnych czasów "późniejszych" – z nad jeziora Płoń, nasz wyjazd na polowanie sprowokowały właśnie klucze dzikich gęsi na jesiennym niebie. Takiego widoku żaden myśliwy spokojnie znieść nie jest w stanie, wkrótce więc pędziliśmy naszym "Trabantem" w kierunku jeziora Płoń. Jako pasażera – kibica – zabraliśmy znajomego Belga, niejakiego Henry ‘ego, z którym zetknęły mnie sprawy służbowe, zwanego krótko – Heniek. Nie było jeszcze wtedy problemu z obcokrajowcami na polowaniu w charakterze kibiców. Teraz trzeba by na takiego kibica uzyskać zezwolenie Zarządu Wojewódzkiego PZŁ... Nasz Henio, postawny starszy pan w okularach z okoloną wianuszkiem siwych włosów łysiną jowialnie uśmiechnięty był pełen entuzjazmu. Znal już dość dobrze polskie realia kierując się zasadą: - life is tired and full of zasadzkas... (życie jest ciężkie i pełne ... zasadzek). Był rodem z Antwerpii. Podczas długich wieczornych rozmów przyznał się, wzruszony jedną czy dwoma szklaneczkami whisky, że też kiedyś polował. Kiedy stał się jeszcze bardziej rozmowny okazało się, że nie polował, a kłusował w okolicach rodzinnej Antwerpii w nadrzecznych łęgach kiedy jeszcze nie było tam tak rozwiniętego przemysłu. Zastrzegł jednak, że było to naprawdę bardzo dawno temu i że zawsze chciał zostać prawdziwym myśliwym, ale jakoś nie wyszło... Z przyjemnością przyjrzałby się jak to u nas wygląda. Henio był dobrym kompanem, więc chętnie go zabraliśmy. Stanowił ponadto element humorystyczny, tak potrzebny przy każdym wyjeździe. Wciąż sypał dowcipami i nieco komicznie wyglądał – szacowny starszy pan, poważny biznesmen przedzierzgnięty nagle w jakiegoś "Alpenjaegera", jak żartobliwie nazywają takich "myśliwców" Austriacy. Do jego "stroju myśliwskiego" zresztą podszedłem krytycznie:

- A co to za kurtka!? Wywróć ją podszewką do góry! Przynajmniej przypomina zieleń! A długie gacie masz? Może być przymrozek... Coś tam mruknął, że wytrzyma..

Heńka, jak sam później przyznał, pomimo obycia z polskimi realiami sporo w tej wyprawie zaskoczyło. Na przykład Trabant. Przyzwyczajony do Mercedesów nieufnie wsiadał do tego toczydełka, a po uruchomieniu silnika zapytał, czy to diesel? Po godzinie jazdy skręciliśmy w boczną drogę i dojechaliśmy do osady składającej się z dwóch czy trzech domów już nad brzegiem jeziora. Wokół rozpościerały się łąki, a jezioro oddzielone było od nas olszynowym laskiem.

- Jaka piękna farma – zachwycał się Henry.

-Owszem – powiedziałem – ale nazywa się ... Czartkowo. Wytłumaczyłem mu mniej więcej, że jest to nomen omen miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc – nie uwłaczając jego mieszkańcom. Kilku z nich wyszło właśnie na nasze spotkanie, a ubrani byli dość malowniczo – przeważnie w wojskowe "z demobilu" kurtki. Henry podejrzewał początkowo, jak się później przyznał, że to może jacyś partyzanci. Porozmawialiśmy trochę o gospodarce i polowaniu, zapewniali nas, że gęsi są. Później jeden z "partyzantów" życzył Heniowi szczęścia na polowaniu piękną francuszczyzną, co do reszty "zbiło go z tropu". Był piękny październikowy wieczór i słońce zachodziło czerwono. Henry pełną piersią chłonął czyste wieczorne powietrze i wszystkie te widoki. Był zachwycony, podekscytowany. Rwał się nad jezioro jak rasowy pies myśliwski. Jak to później określił, czuł się jak w rezerwacie przyrody, gdzie wszystko jest zachowane w swojej najbardziej pierwotnej postaci. Trudno mi tylko było mu wytłumaczyć, że ta piękna pogoda nie jest nam właściwie na rękę. Przydałoby się trochę chmur, a nawet deszczu. Przy czystym niebie gęsi szły wysoko i tylko zmierzch dawał nam szansę. Poszliśmy nad jezioro. Przeszliśmy olszynowy lasek i, idąc przez trzciny, dotarliśmy do miejsca gdzie trzcin praktycznie nie było. Brzeg jeziora zarośnięty był wysokimi trawami o szerokich i ostrych liściach. Około dwieście metrów od brzegu zaczynały się krzaki i zarośla - wspaniała, sądząc po odgłosach, ostoja dzików. Zajęliśmy tam stanowiska oczekując na gęsi nadlatujące nad jezioro z pól. Powoli zapadał zmierzch. Słońce już dawno schowało się za widno-kręgiem. Jeszcze purpurowe luny biły w niebo i od-bijały się w jeziorze a już noc czarnymi mackami brała w posiadanie tę naszą cząstkę wielkiego świata. To była nasza szansa. Przy pogodnym niebie jedynie późnym wieczorem gęsi mogły lecieć dostatecznie nisko na strzał, będąc jeszcze widoczne na tle nieba. Podczas naszego marszu przez olszyny słyszeliśmy już dźwięczne okrzyki pierwszych kluczy ściągających - jeszcze bardzo wysoko - na wieczorny wypoczynek. Leciały ponad sto metrów nad ziemią wprost nad jezioro i, nad miejscem gdzie zamierzały nocować, łamały się w locie i jak zmięte czapki spadały wprost nad nie z dużej wysokości "wyhamowując" nad samą wodą by "zapaść" wreszcie na noc. Ale "główne siły" jeszcze nie nadciągnęły. Czasem, gnane zimnem, leciały już dalej na zachód i południe Europy i wtedy nad nasze jezioro przylatywało ich niewiele. Oczekiwaliśmy jednak, nadsłuchując pilnie, bo w nadchodzącym zmierzchu trudno czasem było gęsi dostrzec zwłaszcza jeżeli leciało ich kilka. I... usłyszeliśmy. Z daleka narastał jakiś szum, jak krople nadchodzącej znienacka ulewy. Wkrótce rozróżnialiśmy już poszczególne gęgnięcia i wyraźna gęsia wrzawa zbliżała się szybko. Ciemna chmura pojawiła się od strony pól. To leciały na nocny wypoczynek te marne trzy tysiące, co to "tera" robią te trochę hałasu... A hałas w powietrzu rozlegał się okrutny. Ciągnęły klucze za kluczami, niektóre jak się wydawało już dostatecznie nisko na strzał. Słychać było glosy rożnych gatunków; dominował poświstujący odgłos gęsi zbożowych, a trafiały się i takie, które leciały całkiem "bezszmerowo". Zmierzyłem do trzeciej w kluczu, który wydawał mi się lecieć najniżej... Po strzale gęś złamała się w locie i z łoskotem wpadła w trzciny. Strzeliłem powtórnie... Kiedy już "gęsia burza" przeszła Heńka przy mnie nie było. Z trzcin dobiegły jakieś chlupotania, pochrząkiwania i już myślałem, że to może Heniek idzie z dzikiem w zawody, kiedy ukazał się on (Heniek nie dzik) we własnej osobie. Zmoczony dobrze powyżej kolan, uśmiechnięty, triumfujący taszczył dwie piękne gęsi niby rasowy wyżeł. Tymczasem zmierzch zapadł na dobre. W powietrzu rozlegało się jeszcze gęganie, to jacyś maruderzy spieszyli zająć miejsce na wodzie. Były te gęsi już prawie niewidoczne na tle gwiazd. Wracaliśmy rozgrzani sukcesem, nie zważając nawet – niektórzy z nas – na chlupanie wody w butach...

Tego roku na Święta dostaliśmy z Antwerpii piękną kartkę z... dzikimi gęśmi. Do zwyczajowych życzeń była dołączona notatka – "na pamiątkę niezapomnianych przeżyć nad jeziorem – Wasz aporter"